Η Επικυριαρχία του Δωδεκάεδρου

«Το Παν είναι αριθμός»

«Ο περιβόητος δέκατος ένατος αιώνας άφησε πίσω του μια βαθιά αρρώστια. Οι επιστήμονες του περασμένου αιώνα, συγκλονισμένοι από τις διάφορες μικρο-ανακαλυψούλες που έκαναν, βάλθηκαν να κλείσουν τις “τρύπες” και τις ασάφειες σε κάθε μορφή (επιστημονικής) γνώσης. Εφόσον ήταν “τόσο ζόρικοι τύποι” έπρεπε να έχουν μια εξήγηση για τα πάντα. Αν δεν μπορούσαν να εξηγήσουν “επιστημονικά” ένα γεγονός, τότε, πολύ απλά, αυτό δεν είχε συμβεί. Τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά σήμερα. Η φύση, βέβαια, δεν έχει καμιά διάθεση –και γιατί θα έπρεπε εξάλλου;– να τους κάνει το χατίρι. Έτσι τα ανεξήγητα φαινόμενα που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας περνάνε στην αφάνεια πριν καλά-καλά δουν το φως της δημοσιότητας.

[…] Δεν μπορώ να καλύψω με ένα μου βιβλίο όλες τις δυνατές χρήσεις της ανθρωπότητας για κάποιον άλλο κόσμο. Ούτε καν να δικαιολογήσω την κολακευτική αυταπάτη ότι είμαστε χρήσιμοι σε κάτι. Τα γουρούνια, οι χήνες, οι αγελάδες πρέπει να ανακαλύψουν πρώτα ότι ανήκουν σε κάποιον και μετά να διερωτηθούν σε τι χρησιμεύουν. Ίσως είμαστε χρησιμοποιήσιμοι, ίσως διάφοροι συμφώνησαν για λογαριασμό μας. Και κάποιος να έχει δικαιώματα πάνω μας αφού πλήρωσε για μας, με μπιχλιμπίδια τον προηγούμενο, πιο πρωτόγονο, ιδιοκτήτη μας. Και μερικοί από εμάς γνωρίζουν αυτήν την αγοραπωλησία. Τα μπροστοκρίαρα μιας λατρείας ή ενός μυστικού τάγματος, που τα μέλη του, σκλάβοι πρώτης κατηγορίας, μας διευθύνουν σύμφωνα με τις διαταγές που έχουν, μας κατευθύνουν προς την μυστηριώδη λειτουργία μας. […] Θεωρώ ότι η θρησκεία, η επιστήμη, η φιλοσοφία είναι πράγματα κατάλληλα να τα φορά κανείς μόνον για λίγο… Στην τοπογραφία της διανόησης θα έλεγα ότι η γνώση είναι άγνοια περικλειόμενη από γέλιο και ειρωνεία» Τσαρλς Φορτ

***

Τα «Πλατωνικά στερεά» ονομάστηκαν έτσι, επειδή, λένε, πως μελετήθηκαν στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Τα στερεά αυτά συμβόλιζαν τα δομικά στοιχεία του σύμπαντος: το τετράεδρο την φωτιά, ο κύβος την γη, το εικοσάεδρο το νερό, το οκτάεδρο τον αέρα και το δωδεκάεδρο τον αιθέρα (ή αλλιώς τον κόσμο – στα λατινικά quinta essentia: πέμπτη ουσία). Ο Ευκλείδης ασχολείται με αυτά στο 13ο βιβλίο των Στοιχείων του, όπου αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακριβώς πέντε κυρτά κανονικά πολύεδρα και εκφράζεται η ακμή τους ως συνάρτηση της περιγεγραμμένης σφαίρας.

«Η θεωρητική υπόθεση για την ύπαρξη ενός «αιθέρα» εξακολουθεί να ισχύει. Τα φαινόμενα που παρουσιάζονται μέσα στο «κενό» συμφωνούν με τις ιδιότητες που αποδόθηκαν στον αιθέρα για να εξηγηθούν οι λειτουργίες των πεδίων στο διάστημα, όπως η βαρύτητα, το φως, η εξ αποστάσεως έλξη, η μετάδοση θερμότητας από τον ήλιο στη γη. […] Στόχος μας δεν είναι να αποδείξουμε την ύπαρξη ενός πανταχού παρόντος αιθέρα, ούτε και να αποδείξουμε την ταύτιση αυτού του αιθέρα με την κοσμική οργονική ενέργεια. Το μόνο που θέλουμε να δείξουμε είναι το γεγονός ότι υπάρχει μια πανταχού παρούσα, παρατηρήσιμη και αποδεικτή ενέργεια.

Αυτή η ενέργεια καλύπτει κενά στην κατανόηση του σύμπαντος, που πολλές γενιές φυσικών και φιλοσόφων προσπάθησαν σκληρά αλλά μάταια να καλύψουν με την έννοια του πανταχού παρόντος «αιθέρα» ως πρωταρχικού υποστρώματος των βασικών λειτουργιών της φύσης. Ας συνοψίσουμε πρώτα τα γενικά συμπεράσματα που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν υπάρχει κενό διάστημα και ύστερα ας συνοψίσουμε τα φαινόμενα εκείνα που μας οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η αρχέγονη κοσμική ενέργεια, που ως τώρα εθεωρείτο ως «αιθέρας», ανακαλύφθηκε τελικά στην πράξη και συγκεκριμένα, και έγινε προσιτή στην άμεση παρατήρηση και στον πειραματισμό.» Βίλχελμ Ράιχ

Το Δωδεκάεδρον είναι το τέταρτο από τα πέντε στερεά. Περιέχει 12 πλευρές, 20 κορυφές και 30 ακμές. Το Δωδεκάεδρον μαζί με το εικοσάεδρον είναι ότι πιο κοντινό από τα Πλατωνικά στερεά που μιμείται το αρμονικό σχήμα της σφαίρας. Κάθε πλευρά έχει το σχήμα πενταγώνου. Κάθε μια από τις πέντε πλευρές του Πενταγώνου αντιπροσωπεύει ένα από τα Πλατωνικά στερεά. Ο αριθμός 12 ανευρίσκεται στην τέχνη, την φιλολογία, την μουσική και τις μεταφυσικές συνδέσεις.

Σε κάθε  στερεό όλες οι κορυφές του ισαπέχουν από το κέντρο του πολυέδρου, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει σφαίρα με κέντρο το κέντρο του πολυέδρου και η οποία περνάει από όλες τις κορυφές του πολυέδρου (περιγεγραμμένη σφαίρα). Το ίδιο ισχύει και για τις έδρες, δηλαδή ισαπέχουν από το κέντρο του πολυέδρου, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει σφαίρα με κέντρο το κέντρο του πολυέδρου και η οποία εφάπτεται όλων των εδρών, στα κέντρα τους (εγγεγραμμένη σφαίρα). Επίσης όλες οι ακμές ισαπέχουν από το κέντρο του πολυέδρου, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει σφαίρα με κέντρο το κέντρο του πολυέδρου και η οποία εφάπτεται όλων των ακμών, στα μέσα τους.

Ο Πλάτων λέγεται πως περιέγραψε το Δωδεκάεδρον ως το σχήμα που χρησιμοποίησαν οι Θεοί για να ρυθμίσουν τους αστερισμούς του ουρανού. Δηλαδή για να ρυθμίσουν την φυλακή της δημιουργίας τους. Η σφαίρα που για τους πιστούς των θρησκειών είναι η θεότητα με τον κύκλο από την μία και οι θρησκευόμενοι μαθηματικοί με τους δογματισμούς τους για την κατάσταση του “όλου” χρησιμοποίησαν το ίδιο σύμβολο, τον κύκλο, μια ανατροφοδοτούμενη ανοησία. Ο κύκλος το «τέλειο σχήμα» κατά τους μαθηματικούς και κάποιους αδαείς καλλιτεχνικούς κύκλους συμβολίζει ότι δεν πας πουθενά. Χαμστεράκια μέσα σε μια κυκλική ρόδα να τρέχουμε στο πουθενά με σκοπό την ελπίδα του παραδείσου των θεών ή την κόλαση των διαβόλων!!!

Χρησιμοποίησαν κι ένα πέμπτο στοιχείο τον αιθέρα και θεώρησαν ότι το σύμπαν είναι φτιαγμένο βάσει αυτού. Το Δωδεκάεδρον αντιπροσωπεύει τις ιδιότητες του Σύμπαντος και συνδέεται με τα ανώτερα δυναμικά τονικά κέντρα, της λογικής, (κι όχι του παραλογισμού) των αισθημάτων (κι όχι των συναισθημάτων), της Διανόησης (κι όχι της χαβούζας των σκέψεων), της Επίγνωσης και – το σπουδαιότερο- της Επίγνωσης της Επίγνωσης, δηλαδή της υψηλότατης συνειδητότητας και της Ψυχικής Ανάτασης. Με άλλα λόγια της κατάστασης του ΕΙΝΑΙ.

Το σχήμα του Δωδεκάεδρου συνδέεται άμεσα με την κατάσταση του ΕΙΝΑΙ.

Αρα είναι τέλειο εργαλείο για την εξάσκηση και την καλλιέργεια της ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, δηλ. την αυξηση της Δύναμης. Είναι το εργαλείο που σε κάνει ξανά Θ Ε Ο (αν διαθέτεις το κατάλληλο DNA).

Σε όλα τα παραπάνω πρόσθεσε και την Οργόνη (που είναι η ατόφια ενέργεια του ΕΡΩΤΑ), ενέργεια που είναι πανίσχυρη και ήρεμη κι εκπέμπεται εξ ίσου από όλες τις πλευρές ομοιόμορφα. Αυτή η ιδιότητα του είναι απόλυτα ιδανική για ζωικό ή ερωτικό Σθένος, για εξάσκηση στο ΚΕΝΟ στην ΣΙΓΗ, καθώς όλο το διάστημα γύρω μας είναι γεμάτο από αυτήν.

Μια ανάλυση των πρόσφατων αστρονομικών δεδομένων υποδεικνύει ότι το σύμπαν είναι πεπερασμένο κι ότι έχει μία πολύ συγκεκριμένη, κάπως στενή τοπολογία, μία δωδεκάεδρη σφαίρα. Αν επιτραπεί να επιβεβαιωθεί αυτό από τον επιστημονισμό, θα είναι μια πολύ μεγάλη ανακάλυψη για την φύση του σύμπαντος. Η πιθανότητα να είναι το Σύμπαν σφαιρικό και πεπερασμένο κι άρα «μικρό και νοικοκυρεμένο» είναι μια συγκλονιστική εξέλιξη. Ανατρέπει βέβαια τα όσα νομίζαμε τις τελευταίες δεκαετίες αλλά επίσης χαρίζει γαλήνη σε πολλές ψυχές.

Είναι κυρίαρχη στον επιστημονισμό η καθαρά αντιεπιστημονική ψύχωση με την αρμονία και την ομορφιά που δεν ενδιαφέρει βεβαίως όποιον γνωρίζει τις αρχές του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ πολιτισμού που έχουν διαποτίσει όλους τους μεγάλους ερευνητές. Είναι οι ίδιες αρχές που έθεσε ο Ευκλείδης κι όλοι οι σοβαροί Ελληνες διανοητές, οι αρχές της αρμονίας των μαθηματικών, του χρυσού κανόνα του Παρθενώνα, της γεωμετρικής δομής του κόσμου – κόσμημα… Είναι οι Ελληνικές αξίες στις οποίες οδηγήθηκαν οι ερευνητές του μικρόκοσμου με την κβαντική θεωρία, όπως και αυτές βάσει των οποίων οι ερευνητές της πληροφορικής -από τον Turing, τον Lloyd και τον Wolfram- ισχυρίζονται ότι ο κόσμος είναι ένας τεράστιος κβαντικός υπολογιστής που επεξεργάζεται συνεχώς την δυναμική του εξέλιξη.

Αυτός που οι Τολτέκοι αποκαλούν ο Αετός.

Τον Οκτώβριο του 2003, μια ομάδα Γάλλων αστροφυσικών ανακοίνωσε ότι το σύμπαν, αντί να είναι επίπεδο και ατέλειωτο, είναι σχηματισμένο σαν μια μπάλα ποδοσφαίρου, με κυρτά πάνελς πεντάγωνου σχήματος. Η “ανακάλυψη” τους προέρχεται από την χαρτογράφηση της -ολοένα εισβάλλουσας στην Γη- μικροκυματικής ακτινοβολίας που απελευθερώθηκε κατά την διάρκεια του “Big Bang” πριν από 13 δισεκατομμύρια χρόνια. Διακυμάνσεις στην θερμοκρασία (σαν κύματα στον ωκεανό), στα απώτατα άκρα της εμβέλειας της ακτινοβολίας, δεν ταιριάζουν με το Στάνταρτ Μοντέλο. Τα δεδομένα που δείχνουν αυτήν την κυμαινόμενη πυκνότητα είναι ταιριαστά με την εικόνα ενός σύμπαντος που είναι ένας δωδεκάεδρος χώρος Poincare. Αυτό το πεπερασμένο και ορισμένο στέρεο σύμπαν περιέχεται μέσα σε 12 κυρτά πεντάγωνα.

Η απίστευτη σύλληψη των Ελλήνων φιλοσόφων για έναν δωδεκάεδρο κόσμο δεν απασχολεί για πρώτη φορά την επιστήμη. Το 1985, στο Πανεπιστήμιο Rice του Τέξας, μια ομάδα ερευνητών προσπάθησε να αναπαράξει τα πλούσια σε άνθρακα μόρια που θεωρείται ότι σχηματίζονται στην ατμόσφαιρα κάποιων άστρων. Βομβάρδισαν με ακτίνες λέιζερ γραφίτη – καθαρό, δηλαδή, άνθρακα – και εξέτασαν τις μορφές στις οποίες επανασυντέθηκαν τα άτομα του άνθρακα.

Βρήκαν ότι κυριαρχούσαν τώρα μόρια φτιαγμένα από ομάδες 60 ατόμων, διατεταγμένες σε πολύεδρα. Ονόμασαν το νέο μόριο C60 ή χαϊδευτικά «φουλερίνη» – από το σχήμα θόλου που είχαν τα μεμβρανοειδή σπιτάκια του αρχιτέκτονα Richard Buckminster Fuller τη δεκαετία του ’60. Είχε βέβαια προηγηθεί μια ανάλογη προσπάθεια αμερικανών χημικών το 1982, όταν κατόρθωσαν να συνδέσουν 20 άτομα σε δωδεκαεδρικό μόριο (C20) που βάφτισαν «δωδεκαεδρίνη». Δεν είχαν κατορθώσει όμως να αποβάλουν από το μόριο άνθρακα και ένα άτομο υδρογόνου που κολλούσε στην κορυφή του. Ετσι το 1996 οι τρεις ερευνητές του Τέξας πήραν το Νομπέλ Χημείας για το επίτευγμά τους και ο Πλάτων την πρώτη του δικαίωση για τη «θεωρία των σχημάτων» του.

Η μεγάλη γοητεία της δωδεκαεδρικής φουλερίνης είναι ότι αποτελεί πλέον την βάση της νανοτεχνολογίας και με αυτήν κατασκευάζονται οι νανοσωλήνες άνθρακα, τα τριχίδια που εμφανίζουν αντοχή 60πλάσια του ατσαλιού! Ετσι η πρώτη ύλη που βρισκόταν άλλοτε μόνο στα χυτήρια των ήλιων τώρα οικοδομεί τον πολιτισμό των ανθρώπων του 21ου αιώνα. E, δεν είναι ταιριαστό το ότι και ολόκληρο το Σύμπαν ακολουθεί την ίδια «αρχιτεκτονική γραμμή» !!! Βαθιά μέσα στο ανθρώπινο ασυνείδητο υπάρχει μιά διάχυτη ανάγκη, ένα λογισμικό, για ένα λογικό και τακτοποιημένο σύμπαν, που να έχει νόημα, μακρυά από κάθε έννοια χάους. Αλλά το αληθινό σύμπαν είναι πάντοτε πολλά βήματα πέρα από την ανθρώπινη λογική.

Μεγάλο μέρος αυτών που λέμε, εξαρτάται από το εάν αποδεχόμαστε ότι τίποτα στην ύπαρξη μας δεν είναι πραγματικό, δηλαδή εάν τίποτε φαινομενικό δεν είναι πραγματικό, τότε κάθε τι φαινομενικά αληθινό είναι ψευδές κι απατηλό. Αλλά συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο, αν αποδεχτώ ότι στην φαινομενική πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε αληθινό πρέπει ταυτόχρονα να δεχτώ ότι η πραγματικότητα δεν είναι καθολικά απατηλή. Έτσι υφίσταται μια συμφωνία των αντιθέτων, όπως συμβαίνει στις φιλοσοφίες, (Γιν – Γιανγκ) στις θρησκείες (θεός – διάβολος) και στις επιστήμες (θετικό – αρνητικό), είναι κλιμακωτή η προσέγγιση, όπου στο ένα άκρο η πραγματική πραγματικότητα και στο άλλο η φαινομενική πραγματικότητα, να κυμαίνονται από το πραγματικό στο απατηλό. Αυτό μπορείς «εύκολα» να το αντιληφθείς όταν σταματήσεις την πραγματική πραγματικότητα. Την πραγματικότητα την σταματάς όταν κάνεις Ανακεφαλαίωση ή αλλιώς Αποδόμηση του παρελθόντος ειδικά του παρελθόντος Ολικής Τροχιάς, όταν πετάξεις την θήκη σου θα αντιληφθείς ότι μπορείς να πάρεις όποια θήκη θέλεις.

Εάν ο οποιοσδήποτε πιστεύει ότι έχει αληθινή ύπαρξη (Εγώ) ας μας πει γιατί πιστεύει ότι υπάρχει, με την πραγματική έννοια του όρου. Σκέψου αναγνώστη την  αστεία απόπειρα ορισμού της ύπαρξης «Σκέφτομαι: άρα υπάρχω» όπου δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε ότι για να υπάρχει κάποιος και να σκέφτεται πρέπει να προϋπάρχει της σκέψης (!!!) λοιπόν, δεν διαφέρει καθόλου σε σοβαρότητα από το «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα» και μας δίνει ολοφάνερα τον απολύτως λανθασμένο τρόπο σκέψης, είτε υπάρχεις είτε όχι. Γιατί σκέφτομαι; Επειδή υπάρχω. Και γιατί υπάρχω; Επειδή σκέφτομαι!!! Κοντολογίς, «είμαι ένα όν που σκέφτεται: κι άρα είμαι ένα ον που σκέφτεται» … κάπως σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του αυτή η μεγαλειώδης, ως προς την βλακεία της, κυκλωτική αρλούμπα έγινε ελκυστική στους εραστές του ταπεινού, του άνοου, του μη σκεπτόμενου … κι άρα τι, δεν υπάρχει;

Εγώ δεν σκέφτομαι (το ‘εγώ’ χάριν ευκολίας της γραφής), δεν μου αρέσει να σκέφτομαι και έκανα δεκάδες ασκήσεις για να σταματήσω να σκέφτομαι, τις περισσότερες ημέρες δεν σκέφτομαι καθόλου και κάποιος φορές που μου ‘ρχονται κάποιες σκέψεις αφ’ εαυτού τους, υποτίθεται ό,τι είναι ο νους «μου», αλλά αυτές δεν είναι ο νους «μου» αλλά είναι μέσα στον νου «μου», κατοικούν μέσα σε αυτόν, δεν είναι αυτός. Όπως οι άνθρωποι που κατοικούν μέσα σε ένα σπίτι, σε μία πολυκατοικία, δεν είναι η πολυκατοικία απλά ενυπάρχουν μέσα στην πολυκατοικία, αν χαθούν οι άνθρωποι η πολυκατοικία θα συνεχίσει να υπάρχει. Αλλά στο αντίθετο ακριβώς σκαλί της κλίμακας οι σκέψεις είναι ο νους «μου» δεν υπάρχουν απλά μέσα στον νου «μου» όπως και οι άνθρωποι σε μια πολυκατοικία είναι η πολυκατοικία, γιατί, χωρίς να τα κατοικούν και να τα φροντίζουν κάποια όντα, τα ντουβάρια της πολυκατοικίας θα καταρρεύσουν.

Ετσι πρέπει να διακρίνεις πότε οι σκέψεις «σου» είναι δικές «σου» ή προϊόντα πειθαναγκασμού. Πότε είναι ο νους «σου» και πότε κατοικούν μέσα στον νου «σου». Να διακρίνεις πότε πρέπει να τους δίνεις την πρέπουσα σημασία και πότε να τις εξοβελίζεις στο πυρ το εξώτερο σαν προϊόντα αλλόκοτα. Μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις αυτές τις σειρήνες –εκτός κι αν υπάρχει ένα κατάρτι εκεί κοντά- που απλώς σου επιβάλλονται στον βαθμό που κάνεις προσωρινά αποδεκτές κάποιες από αυτές. Η ΣΙΓΗ ΤΟΥ ΝΟΥ είναι προαπαιτούμενο για να βρεθείς στο ΚΕΝΟ.

«Μην κρατάτε τις πύλες του νου κλειδωμένες, αλλά ούτε και διάπλατα ανοιχτές» Τσαρλς Φορτ

Κάθε τι που σημαίνει το οτιδήποτε κάποια στιγμή στο παρελθόν έχει σημάνει το ακριβώς αντίθετο του. Κάθε τι που θεωρείται λογικό, κάπου δεν βρίσκεται σε συμφωνία με κάτι και κάθε τι που θεωρείται παράλογο κάπου βρίσκεται σε συμφωνία με κάτι. Μέσα σε ένα χαώδες και πολύπλοκο σύμπαν, αλληλοσυνδεόμενων αντιθέτων όπως το δικό μας, είναι αδύνατον να είναι κάποιος απόλυτα λάθος ή απόλυτα σωστός. Προσεγγίζουμε βαθμιδωτά και το σωστό και το λάθος, κι αυτός είναι ο λόγος που είναι δύσκολο οι άνθρωποι να μάθουν οτιδήποτε. Παραπαίουν ανάμεσα στο ένα ή στο άλλο άκρο. Είναι δύσκολο να υπερισχύσεις πάνω σε κάτι που δεν είναι εντελώς λάθος, μέσω ενός άλλου κάτι που δεν μπορεί να είναι εντελώς σωστό.

Γι’ αυτό έχει τεράστια αξία το «Μέτρον Άριστον» των αρχαίων Ελλήνων. Οπως είπε ο Δον Χουάν για να βαδίσεις το μονοπάτι του πολεμιστή πρέπει να αντιλαμβάνεσαι αφηρημένες έννοιες, έννοιες που είναι και δεν είναι. Αυτός είναι κι ένας βασικός λόγος που οι άνθρωποι έχουν διαστρεβλώσει τόσο πολύ αυτές τις πρακτικές ελευθερίας από τον κύκλο της φυλακής, γιατί όσο πιο χαμηλά στο σωστό – λάθος τόσο πιο κοντά στην σύγχυση, όσο πιο κοντά στην βαθμιδωτή προσέγγιση τόσο πιο κοντά στην αισθητική, την αρμονία και την πλήρη ανεξαρτησία από τα δεσμά του νου.

Αυτό ορίζει τον άνθρωπο της Δύναμης, η ικανότητα του να διακρίνει, να αξιολογεί, να παρατηρεί, να είναι ΑΨΟΓΟΣ στην αλήθεια του Εδωνά.

Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν αγαπητέ γιατί είναι σημαντική η Διάκριση όπως και η Παρατήρηση του Ολοφάνερου για να βλέπεις σε ποιο σκαλί της βαθμιδωτής κλίμακας βρίσκεσαι για να ξέρεις αν οι σκέψεις σου είναι ο Νους «σου» ή αν απλώς κατοικούν μέσα στον Νου «σου». Θα λύσεις εκατοντάδες προβλήματα που οι θρησκευτικοί ταγοί δεν τα αντιλαμβάνονται και οι επιστήμονες τα βάζουν κάτω από το χαλί γιατί δεν τα καταλαβαίνουν ή γιατί ανατρέπουν τα δόγματα τους. Είμαστε μία ύπαρξη θετική-αρνητική ή αν θέλεις στατική-λειτουργική, μηχανική-μη μηχανική, μια ύπαρξη που υπάρχει, είτε σκέφτεται είτε όχι.

Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την προφορική η γραπτή λέξη για να μεταδώσει έξω από τον εαυτό του, ότι έχει μέσα στον νου του. Η γλώσσα του ανθρώπου είναι γεμάτη σύμβολα. Το σύμβολο είναι όνομα ή εικόνα που σημαίνουν κάτι αόρατο, άγνωστο κι απόκρυφο για τον δέκτη του. Ο διπλός πέλεκυς μας είναι γνωστός ως σχήμα κι αντικείμενο από τα κρητικά μνημεία, αλλά είναι απόκρυφος ο συμβολισμός και η σημασία του. Όταν μία διάνοια επιχειρεί να διερευνήσει κάποιο σύμβολο οδηγείται σε ιδέες που είναι πέρα από το ανθρώπινο λογικό. Έτσι επειδή πάρα πολλά και σημαντικά πράγματα βρίσκονται πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντίληψης, χρησιμοποιούμε συμβολικούς κι αμφίσημους όρους για να παρουσιάσουμε έννοιες που δεν μπορούμε ούτε να προσδιορίσουμε ούτε να καταλάβουμε απόλυτα και που δεν μπαίνουν στον πεπερασμένο κόσμο των λέξεων. Ένα κλειδί μέσα σε μία κλειδαριά μπορεί να είναι γενετήσιο σύμβολο, όχι όμως πάντα. Καμία συμβολική εικόνα δεν μπορεί να έχει καθολική και συστηματικά σταθερή σημασία.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν συμβολική γλώσσα κι εκφράζονται με εικόνες ή ήχο. Ο ίδιος τρόπος χρησιμοποιείται και από τους προπαγανδιστές (θρησκείες, διαφημιστές, πολιτικούς κάθε είδους) πίσω από αφηρημένες έννοιες και συμβολισμούς κρύβουν αυτά που δεν πρέπει να γνωρίζει ο αποδέκτης των έργων τους. Αυτή η συνειδητή και δόλια χρήση των συμβόλων έχει σαν αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί ο άνθρωπος σύμβολα εντελώς ασυνείδητα κι αυθόρμητα. Σκέψου μονάχα πόσα λογότυπα χρησιμοποιούνται σήμερα στον πλανήτη κι ενώ όλα αυτά δεν είναι ακριβώς σύμβολα, αλλά σήματα, εν τούτοις γίνονται αναγνωρίσιμα όταν τα ταιριάζουμε με το αντικείμενο με το οποίο συνταιριάζονται.

Ο μηχανικός άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται τίποτε εντελώς -ακόμη κι ο καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται ελάχιστα περισσότερο από έναν μηχανιστή- μπορεί να βλέπει, να ακούει, να νοιώθει, να μυρίζει να γεύεται αλλά οι πληροφορίες που λαμβάνει από την όραση, αφή, ακοή, γεύση και την όσφρηση του εξαρτώνται από την ποσότητα, την ποιότητα και την καλλιέργεια των αισθήσεων του κι αυτό διαμορφώνει  τον χαρακτήρα του. Οι ανθρώπινες αισθήσεις του περιορίζουν την αντίληψη του για τον κόσμο που τον περιβάλλει.

Η ποιότητα και η ποσότητα των αισθήσεων του Βαν Γκογκ του επέτρεπε να βλέπει την ροή της οργόνης στο περιβάλλον του και την αποτύπωσε στον πίνακα του «Έναστρη νύχτα» το 1889 που απεικονίζει χαοτικές, οργονικές, τυρβώδεις, δίνες που οπτικοποιούν την Κοσμική Υπέρθεση κατά τον Βίλχελμ Ράιχ. Ο Βαν Γκογκ αναπαράγει σε πίνακές του, επακριβώς, νόμους της φύσης σε μία εποχή που ήταν άγνωστοι κι έτσι έγινε πρωτοπόρος της αφηρημένης ζωγραφικής. Ιστορικά, σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση μιας αφηρημένης αντίληψης γύρω από το καλλιτεχνικό έργο,  διαδραμάτισε η ανάπτυξη της φωτογραφίας, καθώς κατέστησε σε ένα βαθμό περιττή την πιστή αντιγραφή των αντικειμένων στις υπόλοιπες εικαστικές τέχνες.

Σύγχρονοι καλλιτέχνες, όπως ο Βασίλι Καντίνσκι υποστήριξαν πως σε αντίθεση με την σύγχρονη επιστήμη, η οποία επιδιώκει να «αποκαλύπτει» τον υλικό κόσμο και την δομή του, και είναι πλήρως υποτελής στα διάφορα εξουσιαστικά κέντρα, ο ρόλος της τέχνης είναι η ανάδειξη του πνευματικού, αφηρημένου, αόρατου και μυστηριακού χαρακτήρα της. Ο Καντίνσκι θεωρείται ένας από τους πατέρες της αφηρημένης τέχνης, ενώ επηρέασε σημαντικά και το μεταγενέστερο κίνημα του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού κατά την δεκαετία του 1950. Όμως η μουσική, ήδη απ’ την γέννησή της, είχε δείξει αυτόν τον δρόμο. Εκεί μπερδεύτηκε κι ο μεγάλος Καντίνσκι προσπαθώντας να συνδυάσει τους ήχους με τα χρώματα, κάτι που μάλλον απέτυχε. Όμως έδωσε μια μεγάλη ιδέα. Η ζωγραφική είχε πλέον το προνόμιο να συμπεριφέρεται χωρίς να είναι υποχρεωμένη να εξηγεί. Η ζωγραφική μπόρεσε να καθίσει στον άνθρωπο, που αρχέγονα άκουγε μουσική, και να μην εξαρτάται από την εξουσία. Ακριβώς τόσο αφηρημένη όσο τα γράμματα και οι ήχοι, έτσι και τα χρώματα, τα σχήματα και τόσες άλλες καλές τέχνες.

Ας σκεφτούμε την ιδιοφυΐα του Ντα Βίντσι, που δεν ήταν κάτι ανεξήγητο αλλά πήγαζε από την ανεξάντλητη περιέργειά του, την παρατηρητικότητά του και την καλπάζουσα ΦΑΝΤΑΣΙΑ του. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ζωγράφισε δύο από τα γνωστότερα έργα στην Ιστορία της Τέχνης, τον Μυστικό Δείπνο και την Μόνα Λίζα, αλλά ο ίδιος ήταν εξίσου άνθρωπος της επιστήμης και της τεχνολογίας. Με ένα πάθος πέρα από την εμμονή, μελετούσε γεωλογία, το ανθρώπινο σώμα, τα πτηνά, την λειτουργία της καρδιάς, ενώ ταυτόχρονα σχεδίαζε πτητικές και πολεμικές μηχανές. Νόθος, χορτοφάγος, αριστερόχειρας και αιρετικός στην σκέψη, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι απείχε συχνά ένα ή και κανένα βήμα από το να θεωρηθεί απόβλητος. Η ζωή του επιβεβαιώνει πως η δημιουργικότητα και η επιτυχία ξεκινούν πάντα από την ικανότητα. την τόλμη, το θράσος και την θέληση να είσαι διαφορετικός και κόντρα στο ρεύμα κάθε εποχής και την βαθιά ενδοσκόπηση.

Ο άνθρωπος για να προσεγγίσει το αφηρημένο, το αόρατο, το άγνωστο, το απερίγραπτο κι αφού οι αισθήσεις του είναι πεπερασμένες  χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει τεχνητά όργανα, άρχισε να χρησιμοποιεί κιάλια για να βλέπει μακρύτερα, τηλεσκόπια για να βλέπει ακόμη μακρύτερα και μικροσκόπια για να βλέπει μικροσκοπικούς κόσμους. Με τα τεχνητά όργανα μπορεί κάπως να επεκτείνει τις ατέλειες του αλλά γνωρίζει ότι η συνειδητή γνώση του δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Οποια προσπάθεια κι αν κάνει ο άνθρωπος για να μεγαλώσει την εμβέλεια των αισθήσεων του, η αντίληψη του μένει περιορισμένη. Επιπλέον η αίσθηση του για την γνώση έχει και ασυνείδητες πλευρές, που δεν προσεγγίζονται συνειδητά.

Ενας σαμάνος που φοράει μια μάσκα αετού, δεν καμώνεται πως παριστάνει τον αετό, αλλά είναι ο αετός με όλες τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά του, μετέχει στην διαδικασία ταύτισης με το πουλί, είναι η ταύτιση που δείχνει την δικαιοδοσία του μύθου και του συμβολισμού. Ο «σύγχρονος» και «λογικός» άνθρωπος, ο άνθρωπος των πλήκτρων και της μηχανής, προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτούς τους ψυχικούς συνειρμούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιβιώνουν μέσα στο DNA του, βαθιά μέσα στα κύτταρα του. Γι’ αυτόν μια γάτα είναι μια γάτα κι ένας αετός είναι αυτό που γράφει το λεξικό στο ανάλογο λήμμα. Στην πραγματικότητα οι αγωνίες, οι φοβίες και ο πόνος που δημιουργεί στον «λογικό» άνθρωπο ο πολιτισμός του, είναι το ίδιο –και πολύ περισσότερο- τρομακτικός, από εκείνον που καταλόγιζε τους φόβους του στους δαίμονες.

Ετσι οι νευρώσεις, οι φοβίες, το άγχος και οι εφιάλτες είναι κύριοι πρωταγωνιστές στους «λογικούς» πολιτισμούς που έχει μετατρέψει την επιστήμη σε θρησκεία με όλους τους μύθους, τα τελετουργικά  και τους συμβολισμούς της, άλλωστε μην ξεχνάμε πως το «Αγιο Δισκοπότηρο» της επιστήμης των λογικών πολιτισμένων ανθρωπίνων ζώων είναι το «σωματίδιο του Θεού» και σπαταλούν δισεκατομμύρια σε πόρους για μια δοξασία. Πως διαφέρει θαρρείς αυτή η ανοησία, από τον σαμάνο του Καμερούν με την μάσκα από λιοντάρι που πιστεύει ότι είναι το λιοντάρι;

Ζει το ανθρώπινο ζώο σε έναν κόσμο «αντικειμενικό» που τον έχει απογυμνώσει από κάθε «μυστικιστική μέθεξη». Εχει σε τέτοιο βαθμό χάσει την συνείδηση του και την επαφή με τον πυρήνα του, ώστε δεν την αναγνωρίζει όταν την βλέπει στους άλλους. Με την βοήθεια και την προπαγάνδα του επιστημονισμού τα μυστηριακά φαινόμενα μπαίνουν κάτω από το χαλί της συνείδησης κι όταν τύχει να εκδηλωθούν, φτάνει στο σημείο να παραδέχεται ως κάτι αφύσικο συμβαίνει, κι έτσι βάζοντας την ετικέτα «αφύσικο» στο φυσικό αποκόβεται ακόμη περισσότερο από το Είναι του. Στην πραγματικότητα οι αγωνίες, οι φοβίες και ο πόνος που δημιουργεί στον «λογικό» άνθρωπο ο πολιτισμός του, είναι το ίδιο –και μπορεί να είναι πολύ περισσότερο-τρομακτικός, από εκείνον που καταλόγιζε τους φόβους του στους δαίμονες.

Ο Φάουστ του Γκαίτε λέει πολύ σωστά  «Εν αρχή ην η πράξη». Οι «πράξεις» δεν εφευρέθηκαν ποτέ. Πραγματοποιήθηκαν. Η σκέψη άλλωστε είναι σχετικά όψιμη εφεύρεση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος κάποτε παρακινήθηκε να πράξει από ασυνείδητους παράγοντες και πολύ αργότερα άρχισε να σκέφτεται τις αιτίες που τον παρακινούσαν στην πράξη. Από πού ήρθαν αυτές οι σκέψεις; Φυσικά χρειάστηκε πολύς κόπος για να φτάσει στο σημείο να σκέφτεται και να δρα αφηρημένα, να καλλιεργεί τον εαυτό του και να δημιουργεί έργα τέχνης που να υπερβαίνουν τον χρόνο.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν διαφέρει καθόλου από τον πρωτόγονο ή τον σύγχρονο σαμάνο μιας φυλής του Αμαζονίου. Φαινομενικά ο «λογικός» μπορεί να κάνει ό,τι του αρέσει και να ερμηνεύει τις ιδέες του ανεμπόδιστα με πράξεις, ενώ ο πρωτόγονος φαίνεται να εμποδίζεται σε κάθε του βήμα κι ενοχλείται από φόβους, προλήψεις, εμπόδια, θεούς και δαίμονες. Ο «λογικός» βασίζει την θέληση του και το μπορώ του, στην απουσία ενδοσκόπησης του κι ακρωτηριάζει τις ήδη πεπερασμένες του αισθήσεις και σε ποιότητα και σε ποσότητα κι αγνοεί ό,τι κατέχεται η θέληση του από αόρατες δυνάμεις που ξεφεύγουν από τον έλεγχο του και την θέληση του. Οι θεοί του και οι δαίμονες του παρελθόντος του είναι ακόμη εδώ και τον ελέγχουν. Δεν έφυγαν ποτέ, απλώς τους άλλαξαν ονόματα. Τον παρενοχλούν με τον ίδιο τρόπο που τον παρενοχλούσαν πάντοτε, ίσως πολύ περισσότερο, με την ανησυχία, με αόριστες φοβίες, με ψυχικά σύνδρομα, με την ακόρεστη επιθυμία για χάπια, για οινόπνευμα, για ναρκωτικά, για καπνό, φαγητό, σεξ και κυρίως με μια εντυπωσιακή ανάπτυξη νευρώσεων και καρκίνου.

«Δεν θα ‘τανε δύσκολο να σας σταματήσω καμιά φορά για να κοιτάξετε τις κηλίδες σ’ ένα τοίχο, ή τις στάχτες μιας φωτιάς ή τα σύννεφα ή την λάσπη ή άλλα παρόμοια, θα βρείτε σε αυτά πραγματικά θαυμάσιες ιδέες» Λεονάρντο Ντα Βίντσι (1452 – 1519) στα «Σημειωματάρια»

DODECAHEDRON

ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

«Κάθε τι φυσικό είναι ενεργητικό. Κάθε τι μεταφυσικό είναι συνεργητικό»

Σύμφωνα με τις περισσότερες κοσμογονικές ιστορίες, από το αρχέγονο Τίποτα, προήλθε το Όλο ή το Παν. Παραδόξως, τα πάντα φαίνεται να έχουν έρθει από το τίποτα. Αλλά, πώς το τίποτα γίνεται κάτι; Η ενέργεια «κρυσταλλοποιείται» σε ύλη, στην μήτρα του κενού διαστήματος, σε ένα δυναμικό Κ Ε Ν Ο.

Η Μάζα είναι απλώς μία μορφή ενέργειας. Αυτή η διαδικασία είναι δομημένη από μία υποθάλπτουσα, αόρατη, γεωμετρική επιφάνεια. Στην πραγματικότητα, είναι προ-γεωμετρική. Επειδή δεν έχει καμία αληθινή φυσική ύπαρξη, είναι μεταφυσική -“Μετά τα Φυσικά” του Αριστοτέλη.

Αυτό το κατώφλι της ύλης, όπου το τίποτε γίνεται κάτι, έχει μεγάλο και παράξενο ενδιαφέρον. Σχετίζεται με την φύση της πραγματικότητας από το μικροσκοπικό ως το μακροσκοπικό επίπεδο, και είναι η βάση της ατομικής δομής και της κβαντικής κοσμολογίας, αλλά και της ζωής. Αν ατενίσουμε το κατασκευαστικό matrix του σύμπαντος, τα άτομα και την ζωή, βλέπουμε την ίδια γεωμετρική αρχιτεκτονική να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Το ίδιο το ανθρώπινο σώμα μοιράζεται τους ίδιους δομικούς νόμους με το Σύμπαν.

Σε ένα αξιοσημείωτο άρθρο του Scientific American (1/1998), ο Donald E. Ingber επαναφέρει το ρεύμα των Synergetics (της Συνεργητικής) αναγνωρίζοντας την κυριαρχία της δομικής έντασης στα γεωμετρικά σχήματα, συμπεριλαμβανομένου του δωδεκάεδρου, στην Αρχιτεκτονική της Ζωής. Αναφέρεται στην πολυπλοκότητα (θεωρία του χάους) σε μικρο και μάκρο επίπεδα, δηλώνοντας στην εισαγωγή του:

«Η ζωή είναι τα ύστατο παράδειγμα της πολυπλοκότητας εν δράσει. Ένας οργανισμός, εξελίσσεται μέσα από μια εκπληκτικά πολύπλοκη σειρά από αλληλεπιδράσεις που σχετίζονται με έναν τιτάνιο αριθμό από διαφορετικά στοιχεία. Που, με την σειρά τους, είναι φτιαγμένα από μικρότερα μοριακά στοιχεία, τα οποία ανεξάρτητα επιδεικνύουν την δική τους δυναμική συμπεριφορά.  Αλλά όταν συνδυαστούν σε κάποια μεγαλύτερη λειτουργική ομάδα –όπως είναι ένα κύτταρο ή ένας ιστός—εμφανίζουν εντελώς νέες και απρόβλεπτες ιδιότητες, ανάμεσα τους και την ικανότητα να κινούνται, να αλλάζουν σχήμα και να μεγαλώνουν. Η φύση εφαρμόζει κοινούς δομικούς κανόνες συναρμολόγησης (από το μικροσκοπικό ως το μακροσκοπικό) με συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα στερεότυπα, όπως οι σπείρες, τα πεντάγωνα και οι τριγωνισμένες μορφές. Άλλωστε, τελικά, τα πάντα είναι κατασκευασμένα από τα ίδια τεκτονικά τούβλα: άτομα άνθρακα, υδρογόνο, οξυγόνο, φώσφορο, κλπ. Η μόνη διαφορά είναι το πώς τακτοποιούνται τα άτομα στον τρισδιάστατο χώρο»

Έπειτα ο Ingber περιγράφει αυτό το αναδυόμενο φαινόμενο ως μία διαδικασία αυτο-συναρμολόγησης σε όλο και πιο πολύπλοκες ιεραρχίες μορφών ζωής. Και κάνει την παρατήρηση ότι σχεδόν τα πάντα στον κόσμο μας, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρωπίνου σώματος, είναι κατασκευασμένα χρησιμοποιώντας μία μορφή αρχιτεκτονικής που είναι γνωστή ως Tensegrity. O όρος αυτός αναφέρεται σε ένα σύστημα που σταθεροποιεί τον εαυτό του μηχανικά εξαιτίας του τρόπου με τον οποίον δυνάμεις έντασης και συμπύκνωσης διαμοιράζονται και ισορροπούν μέσα στο οικοδόμημα. Η σταθερότητα μιας κατασκευής Tensegrity δεν προέρχεται από την δύναμη των ατομικών μελών-τμημάτων της, αλλά από τον τρόπο που οι μηχανικές εντάσεις εξισορροπούνται και διαμοιράζονται σε όλα τα τμήματα του όλου.

Μερικά από τα στοιχεία των χαρακτηριστικών του Tensegrity φανερώνουν

*Η αρχιτεκτονικά εξισορροπητική χρήση της βαρύτητας δίνει στις δομές την σταθερότητα εκμεταλλευόμενη τις συνεχείς δυνάμεις συμπύκνωσης.

*Το συντομότερο μονοπάτι μεταξύ των συνδεόμενων μελών-τμημάτων, ιδεατά καταλήγει σε σχήματα γεωδαιτικά.

*Οι δυνάμεις έντασης ακολουθούν αυτά τα μονοπάτια μεταξύ σημείων έτσι ώστε οι πιέσεις απορροφούνται ως νέες λειτουργίες της αέναα εξισορροπητικής μορφής της κατασκευής.

Όταν μελετήθηκαν οι λειτουργίες του Tensegrity στις κατασκευές που σχετίζονται με την δημιουργία των κυττάρων, βρέθηκε ότι τα κύτταρα, όταν συνδέονται σε μη ευλύγιστα υλικά, συμπυκνώνονται και γίνονται πιο σφαιρικά, συμπιέζοντας το υλικό που βρίσκεται από κάτω τους. Έτσι φανερώνεται ότι οι δυναμικές του Tensegrity  οποιασδήποτε δομικής κατασκευής, ακόμη και ζωντανής, έχουν μία επίδραση στις δυναμικές των γειτόνων του περιβάλλοντός τους, όπως περίπου η μάζα παραμορφώνει ή καμπυλώνει το διάστημα στο μακροσκοπικό επίπεδο.

Όταν ασκούνται πιέσεις πάνω σε μία Tensegrity κατασκευή, την φέρνει σε μία επίπεδη άτακτη κατάσταση. Αλλά μόλις οι πιέσεις απομακρυνθούν, η ενέργεια που έχει αποθηκευτεί στις ενταγμένες πτυχές της αναγκάζει την κατασκευή να τιναχτεί πίσω στο αυθεντικό της αρχικό σφαιρικό σχήμα. Αυτό καταδεικνύει πως όταν η ένταση και η συμπύκνωση είναι ίσα διαμοιρασμένες πάνω στα μέλη-τμήματα μιας κατασκευής, η δομή θα επανέλθει ελαστικά από τους τραυματικούς στρεσογόνους παράγοντες. Αιώνες τώρα αυτό διδάσκεται στις πολεμικές σχολές.

ΤΟ ΚΕΝΟ & Η ΣΙΓΗ

Αυτό που ονομάζουμε ΚΕΝΟ είναι το πεδίο όπου δεν υπάρχει τίποτε από αυτά που υπάρχουν στην συνηθισμένη πραγματικότητα, όπως χρόνος, χώρος, ενέργεια ή μάζα κι επομένως βρίσκεται εκτός του πεδίου σκέψης κι αντίληψης της ανθρώπινης νόησης. Το ΚΕΝΟ ταυτίζεται με την ανυπαρξία. Γνωρίζοντας αυτό που υπάρχει και περιγράφεται με σκέψεις, λέξεις και συναισθήματα, μπορείς να γνωρίσεις κι εκείνο που δεν υπάρχει. Αυτό είναι το ΚΕΝΟ και γίνεται αντιληπτό στην ΣΙΓΗ.

ΣΙΓΗ σημαίνει να αντιμετωπίσεις με υψηλό βαθμό την καθημερινή πραγματικότητα και αν είσαι Αψογος, χωρίς διαταραχές κι απολύτως στον Παρόντα Χρόνο. Αυτός είναι ο ορισμός της Αντιμετώπισης. Το να βρίσκεσαι στον παρόντα χρόνο χωρίς να δυσανασχετείς και χωρίς να αποφεύγεις. Όσο μεγαλύτερη ικανότητα έχεις στην εφαρμογή αυτού του κανόνα τόσο μεγαλύτερη Δύναμη συσσωρεύεις. Εργαλεία όπως το Δωδεκάεδρο (κι αφού έχεις περάσει από μακροχρόνια εξάσκηση με τους υπόλοιπους orgonions) βοηθούν στο να μείνεις στην ΣΙΓΗ και να εξασκηθείς για το ταξίδι στην θάλασσα της Σκοτεινής Αντίληψης.

Έχεις δει σχολές που προωθούν αγάπη και φως, αγγέλους, αναληφθέντες δασκάλους, λουλούδια, φρου φρου κι αρώματα, αλλά καμία δεν θα σου μιλήσει για πολεμική τέχνη και μάλιστα υπάρχει κάτι τόσο αστείο όπως «ο ειρηνικός πολεμιστής» με όλα τα νοητικά συμπράγκαλα τους. Πόσο στενόμυαλο είναι αυτό! Μιλούν για ψυχή και πνευματικότητα, κβαντική συνειδητότητα κι ανακατεύουν τον Βούδα, την γιόγκα, τον Χριστό, γιόγκι, αγίους, προσευχές, διαλογισμούς, σ’ έναν αχταρμά άνευ προηγουμένου.  Αντιλαμβάνεσαι αν έχεις μυαλό στο κεφάλι σου, ό,τι αν είσαι ένας ζωγράφος ουδέποτε θα ζωγραφίσεις ένα έργο τέχνης χρησιμοποιώντας όλες τις τεχνικές ταυτόχρονα σε ένα έργο ή αν είσαι μουσικός δεν θα παίξεις όλα τα όργανα μαζί και όλες τις παρτιτούρες μαζί ανάκατα, ούτε στο επιχειρείν μπορείς να ανακατέψεις όλα με όλα ή στον χορό ή στην αρχιτεκτονική … αλλά σε αυτό που αποκαλούν «πνευματικότητα» αυτό ακριβώς κάνουν. Λοιπόν στην δική μου σχολή δεν ασχολούμαστε με επιδειξιομανίες, ούτε με ήσσονος σημασίας ζητήματα, όπως η προσευχή, το λουλούδι της ζωής, ο διαλογισμός και κάθε –ισμός κάθε είδους.

ΚΑΙ φυσικά κανείς δεν αναφέρει γιατί οι γυναίκες απαγορεύεται να κάνουν γιόγκα (!!!) γιατί στην ανατολή κάνουν γιόγκα μονάχα οι άντρες και στην δύση οι γυναίκες … !!! Γιατί Αραγε; Ούτε καν τι είναι και από ΠΟΙΟΥΣ προήλθε η γιόγκα δεν ξέρουν. Επαναλαμβάνω … στις γυναίκες Α Π Α Γ Ο Ρ Ε Υ Ε Τ Α Ι να κάνουν γιόγκα και υπάρχει σοβαρότατος λόγος γι’ αυτό. Σήμερα στην παγκόσμια τουρλού τουρλού μουμιοποίηση μπορούν να τα κάνουν όλα τα ζόμπι, όλα. Σκονάκι: γιατί πρώτα επικράτησε το τεχνικό σύστημα και κατόπιν εξαπλώθηκε η ανατολική μανιφατούρα; Γιατί πρώτα ο άνθρωπος έπαψε να ορίζεται ως άνθρωπος (αλλά ως προϊόν) και κατόπιν έγινε η έξαρση κι εξάπλωση της ανατολίτικης θρησκείας με τις εκατοντάδες σκουληκαντέρες του κατώτατου αστρικού (όπως αυτοί το ορίζουν) σαν τον Οσσο, τον Σαι Μπάμπα, Τορκομ Σαρανταριαν, Μαχαρίσι Μαχές και τους ομοίους τους; Γιατί τους προβάλλουν με τέτοια λύσσα όλοι οι φευγάτοι;  Σήμερα πλέον ξέρουμε ότι η γιόγκα και οι υπερβατικές μαλακίες, είναι ακριβώς αυτό … μαλακίες, γιατί ασχολούνται μαζί τους ακόμη; Ρητορική η ερώτηση για τους μαθητές μου.

Στην δική μου σχολή και στα δικά μου μαθήματα μαθαίνεις πώς να είσαι πολεμιστής και ο πολεμιστής, για εμένα, κρατάει σπαθί που θερίζει και σκοτώνει τον εχθρούς δίνοντας αληθινές μάχες, παλεύοντας για την επιβίωση του, ανακαλύπτοντας το νόημα της ζωής και του θανάτου, εντρυφώντας στην τέχνη της στρατηγικής πολεμικής ζωής, στην χρήση κι εξάσκηση πολεμικών εργαλείων ζυγίζοντας την δύναμη των χτυπημάτων και κατανοώντας την σημασία των τακτικών και την σημασία της ασπίδας και του ξίφους και στην Α Δ Ι Α Φ Ο Ρ Ι Α.

Με φτερά και πούπουλα, αγάπη και φως, δεν αποκτάς αληθινό πλεονέκτημα ειδικά όταν ο εχθρός φορά πανοπλία. Πιθανολογώ ότι αυτός είναι ο λόγος που επιτρέπουν σε αυτές τις σχολές αποβλάκωσης να υπάρχουν, το ότι σε καθιστούν αδύναμο κι αδαή μπροστά σε έναν πάνοπλο εχθρό.

Η δική μου πολεμική τέχνη είναι η τέχνη του να είσαι νικητής απέναντι σε δέκα και σε χιλιάδες εχθρούς. Είναι δύσκολο να βρεις χιλιάδες εχθρούς για να εξασκηθείς στην πολεμική, αλλά ευτυχώς υπάρχουν τα Εγρηγορότα και ο Αφέντης Κύριος τους που μια χαρά είναι για την εξάσκηση σου. Αυτό είναι που λέμε «τύραννος σε θέση ισχύος» για εξάσκηση.

Μετά υπάρχουν και τα δεκάδες όντα του αστρικού, οι άγιοι και οι αναληφθέντες για να εξασκηθείς όσο χρειάζεσαι, μέχρι να γίνεις ανεπιθύμητος σε κάθε πολεμική σύρραξη. Μετά υπάρχουν και οι Μεγάλοι Παλαιοί και οι Πρεσβύτεροι και το Μεγάλο Χάος και ο Αετός και οι άλλοι Αετοί και άλλες διαστάσεις κι άλλα σύμπαντα … δεν υπάρχει τίποτε να σε σταματήσει.  Το μόνο που απαιτείται είναι ΦΑΝΤΑΣΙΑ και γνώση για να την μετατρέψεις σε πληροφορία, βαθιά μελέτη, των τακτικών του εχθρού, τις δυνάμεις του, τις μεθόδους του, τις προπαγάνδες του, τους συμμάχους του και να μάθεις τον τρόπο που θα σε κάνει να μπεις στο παιχνίδι και να κερδίσεις οποιονδήποτε βρεθεί ως εχθρός σου και φυσικά εξάσκηση κι εξάσκηση κι εξάσκηση κι εξάσκηση… έτσι θα αναπτύξεις τις δεξιότητες σου, θα σταματήσεις την καθημερινή πραγματικότητα, θα ελευθερωθείς από τον εαυτό σου (εγώ) και θα καταφέρεις να αποκτήσεις εξαιρετικές ικανότητες και ασύλληπτες ποσότητες ΔΥΝΑΜΗΣ (Είναι). Σε αυτό ο καλύτερος σύμμαχος σου είναι τα όπλα σου και οι οργονίτες «Συλλογής Δύναμης» του orgonodrome είναι ακριβώς αυτό.

Όταν εξασκείσαι από μέρα σε μέρα κι αγωνίζεσαι ξανά και ξανά, κάτι μυστηριώδες αρχίζει να συμβαίνει. Αόρατες δυνάμεις στοιχίζονται στο πλευρό σου, τυχαίες ανακαλύψεις ενδυναμώνουν την θέλησή σου, γύρω σου πυκνώνει μια ΔΥΝΑΜΗ και καταγράφει την αφοσίωσή, την επιδοκιμάζει, κερδίζεις την προσοχή της, την εύνοιά της. Όταν δημιουργείς, γίνεσαι μια μαγνητισμένη ράβδος που έλκει όλα τα μεταλλικά ρινίσματα, τότε ιδέες έρχονται, διαπιστώσεις συγκεντρώνονται. Οι μη δημιουργικοί άνθρωποι μισούν τους δημιουργικούς, τους καλλιτέχνες, γιατί ουσιαστικά οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς συνδέονται με κάποιο δίκτυο ενέργειας κι έμπνευσης με το οποίο ο κοινός άνθρωπος δεν μπορεί να συνδεθεί. Αυτή είναι η ΔΥΝΑΜΗ.

Η Δύναμη συσσωρεύεται με πράξεις Δύναμης χρησιμοποιώντας εργαλεία Δύναμης, το δωδεκάεδρο είναι από τα πλέον ισχυρά εργαλεία μάχης που το χειρίζονται μονάχα ικανοί μαχητές. Είναι κι αμυντικό κι επιθετικό όπλο ικανό να ξαφνιάσει τον εχθρό γιατί δεν γνωρίζει ούτε την ποιότητα Δύναμης που παρέχει, ούτε φυσικά την χρήση της. Καθιστά τον ικανό μαχητή, από κυρίαρχο ενός παιχνιδιού, Επικυρίαρχο και άξιο να επιβάλλει την Θέληση και Ισχύ του στους Κυρίαρχους του Σύμπαντος κάθε διάστασης. Μπορεί να καταλύσει μια δημιουργία και να δημιουργήσει μιά άλλη με την ενεργοποίηση κι εστίαση της Φαντασίας του.

Αυτός είναι ο Κατεργάρης, που είναι ικανός (διαθέτει την απαιτούμενη Δύναμη) να καταλύσει το κάτεργο του Δημιουργού – Θεού και να στείλει τον ίδιο στην λήθη της ανυπαρξίας.

Μην φαντασιώνεσαι δόξες και μάχες διαβάζοντας αυτό το κείμενο και μην ξεγελιέσαι με την υψηλή τιμή των προϊόντων “Συλλογή Δύναμης” ελάχιστοι, μεταξύ ελαχίστων, θα τα χρησιμοποιήσουν από αυτούς που θα τα αποκτήσουν κι από αυτούς ακόμη πιο ελάχιστοι έχουν την Δύναμη να κάνουν κάτι με τις ασκήσεις των σημειώσεων που τα συνοδεύει. Πικρή αλήθεια, που την γνωρίζει ο Αφέντης που μας κατέχει και γι αυτό δεν τον ενοχλεί το βάρος μιας πεταλούδας … κι αυτό είναι το θανάσιμο σφάλμα του.

Είμαι φύση και θέσει ΚΥΝΙΚΗ και Πνευματικά Επαναστατική

Ο Κυνισμός, αφορά ένα φιλοσοφικό κίνημα και μια πρόταση ζωής η οποία αναπτύχθηκε στην Αρχαία Ελλάδα και στον πυρήνα αυτής της πρότασης ζωής, βρίσκεται η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Ούτε η επιστημονική έρπουσα αναρρίχηση, ούτε η πολιτική μισανθρωπική επιβίωση, ούτε η θρησκευτική αποβλάκωση. Ο Διογένης, ο άνθρωπος ο οποίος λάτρευε ο Μακεδόνας Αλέξανδρος μολονότι ο πρώτος τον χαρακτήριζε “άθλιο” θεωρώντας πως ασχολείται με το ποταπό (για τον Κυνισμό) άθλημα του πολιτικού σχεδιασμού. Αυτό ζήλευε στον Διογένη ο Αλέξανδρος, την αδιαφορία και την ελευθερία που απορρέει από αυτήν.

Ο Κυνισμός, όσα έχουν διασωθεί από διαλόγους του Διογένη αλλά και από την μελέτη του πνεύματος αυτής της πρότασης ζωής, προτάσσει την πλήρη αδιαφορία οποιουδήποτε τεχνητού (μαζικού, δογματικού και οργανωμένου) κοινωνικού μορφώματος και η σύνδεση του ανθρώπου με την αληθινή φύση του. Τον ΕΡΩΤΑ κι όχι το σεξ και την αναπαραγωγή, τον ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ κι όχι την νερόβραστη αγάπη, την ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ κι όχι την εκτρωματική … την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ κι όχι το ενδιαφέρον.

Ο Κυνισμός, με τον Πραγματισμό, δεν έχει ουδεμία σχέση. Ο τελευταίος, αφορά το λελογισμένο ρίσκο, την επιλογή μέσα από προεπιλογές κατά το μη χείρον βέλτιστον, την απόκτηση σχετικών κερδών και την συνεχή και άκοπη χρήση της μεθόδου υπολογισμού κόστους-οφέλους. Ο Πραγματισμός, επηρεάστηκε από τον βρετανικό Ωφελιμισμό και στην συνέχεια ανακατεύτηκε με την κακή ερμηνεία του Κυνισμού έτσι ώστε Κυνικός, να σημαίνει ο πλήρως ωφελιμιστής και ως κοινωνικό χαρακτηρισμό, να ταυτίζεται με την αντικοινωνική συμπεριφορά. Σίγουρα, όταν ο Διογένης προσέβαλε τον Αλέξανδρο όταν ο τελευταίος του έστειλε ως φάρσα ένα πιάτο με κόκαλα για δώρο, λέγοντάς του πως το δώρο είναι εξαίσιο για Κυνικό αλλά ευτελές για έναν βασιλιά, δεν εννοούσε κάποιον ωφελιμισμό υπέρ του!!!

Ενός κακού, μύρια έπονται και μηδενίζονται.

Μην με ρωτάτε λοιπόν και μην μου ζητάτε να ικανοποιήσω τους ικανοποιησάκιδες, που ψάχνουν στις χορδές και στο ξύλο ενός βιολιού να μάθουν από που βγαίνει η μουσική!!!! μου είναι Α Δ Ι Α Φ Ο Ρ Ο Ι, είτε ως άνθρωποι, πολύ περισσότερο δε, ως πελάτες. Είναι οι μηχανές που αναζητούν επαγγελματίες τεκμηριωτές για να ακολουθήσουν, ενώ εμείς εδωνά είμαστε ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ και η μόνη τεκμηρίωση που επιτρέπουμε στον εαυτό μας είναι η ΜΟΥΣΙΚΗ … αν αυτοί δεν την ακούν δεν φταίμε εμείς αλλά το πρόγραμμα που τρέχουν.

Είναι αυτοί που απαιτούν να τους τεκμηριώσεις από που βγαίνει η μουσική και καταπίνουν αμάσητο ό,τι τους τεκμηριώνουν οι επαγγελματίες τεκμηριωτές. Ασχολήσου μαζί τους και με τις νευρώσεις τους και θα καταλήξεις σαν τον Ράιχ, δολοφονημένος σε μια φυλακή.

Ευχαριστώ δεν θα πάρω …

Εύκολα μπερδεύονται τα θέματα κι αυτό που δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος το αποκαλεί ως “κενό” αλλά αυτό είναι απλώς μια σύγχυση του μυαλού του και των σκέψεων του – που δεν είναι καν δικές του. Έτσι καταλήγει να προσπαθεί να περιγράψει το απερίγραπτο και να βάζει σε λέξεις το Αρρητο.

Για να καθαρίσεις τον Δεύτερο Κρίκο Δύναμης ως πολεμιστής – ταξιδιώτης του Απείρου και να μην καταλήξεις στο ράμφος του Αετού ή μεζεδάκι των Εγρήγορων, πρέπει να μελετήσεις κι άλλες καλές τέχνες εκτός από την δική σου και πάνω απ όλα, να μην παρεκκλίνεις από τον Άκαμπτο Σκοπό σου.

Με τον νου και την καρδιά σου προσηλωμένα στην εξάσκηση της τέχνης του πολεμιστή, με Αψογοσύνη, μέρα με την μέρα, εξάσκηση με την εξάσκηση θα ενωθεί το πάθος με την λογική, θα οξυνθεί το βλέπειν της αντίληψης σου και τότε θα βρεθείς στο ΚΕΝΟ. Όταν σταματήσει η γύρω σου πραγματικότητα, τότε εμφανίζεται από την ΣΙΓΗ, το ΚΕΝΟ.

Μέχρι να σταματήσεις την καθημερινή πραγματικότητα, θα πιστεύεις, ότι ο χρόνος, ο χώρος, η ενέργεια και η μάζα είναι υπαρκτά κι αληθινά, σε τάξη και σωστά τοποθετημένα. Ουδέν ψευδέστερο τούτου. Μόνο δειλοί και φοβισμένοι πιστεύουν τέτοια πράγματα, όταν ολόκληρη η ιστορία της τέχνης και της πολεμικής μας δείχνει το ακριβώς αντίθετο. Το να είσαι ΑΨΟΓΟΣ, δηλαδή χωρίς ψόγο στην καθημερινή πραγματικότητα των άλλων ανθρώπων θα σε βγάλει σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν άνθρωποι κι αυτό είναι το ΚΕΝΟ.

Εφάρμοζε λοιπόν την τέχνη σου (οποιαδήποτε καλή τέχνη, μουσική, χορός, ζωγραφική, φωτογραφία, επιχειρείν κλπ) με μεθοδικότητα, επανάληψη, στρατηγικότητα και θα αντιληφθείς την ευρύτερη σημασία των πραγμάτων, θα βρεθείς στο ΚΕΝΟ και το ΚΕΝΟ θα βρεθεί στην ζωή σου και θα γίνει η δική σου πραγματικότητα. Αυτή είναι η Δ Υ Ν Α Μ Η.

«Ενα πανόραμα απείρου χρόνου ξανοίγεται μπροστά μας, με όλο τον τρόμο αλλά και μ’ όλες τις υποσχέσεις του. Μερικά μυαλά θα μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν αυτό, μερικά όχι. Εδώ έγκειται κι η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς που θα κληρονομήσουν το Σύμπαν και σ’ εκείνους που δεν είναι παρά μονάχα έξυπνα ζώα.» Αρθουρ Κλαρκ

@Ηω Αναγνώστου / Κομμάτι μαθήματος από την πολεμική σχολή του Terrapapers.com “Ο Επικυρίαρχος”

***

«Από καλαισθησία, θα ζωγραφίσω αυτό που φαίνεται ολοκληρωμένο. Το ημιτελές μου φαίνεται άσχημο. Την Αφροδίτη της Μήλου θα την έβρισκε άσχημη ένα μικρό παιδί. Μόνο ένα ώριμο πολυσύνθετο πνεύμα που θα είχε τη δυνατότητα να τη φανταστεί όπως ήταν αρχικά, θα την έβρισε τέλεια. Ένα χέρι μπορεί να φανεί όμορφο μονάχα όταν λειτουργεί -και πάντα σε σχέση με το όλον. Κομμένο και παρατημένο στο πεδίο της μάχης το ίδιο χέρι δεν είναι τίποτε πια. Αλλά, όλα αυτά που μας περιβάλλουν, είναι μέρος κάποιου άλλου πράγματος, και αυτό με τη σειρά του κάποιου άλλου: τίποτε σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι ωραίο, μόνο τα φαινόμενα παρεμβάλλονται ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Μόνο το Σύμπαν είναι τέλειο, μόνο η τελειότητα είναι όμορφη» Τσαρλς Φορτ